etappe XIV Nederland is op !
Blijf op de hoogte en volg jan en lies
18 Oktober 2012 | Nederland, Maastricht
De XIVe etappe – rondom Mosae Trajectvm
Ik heb tot nu toe de gewoonte gehad om dezelfde avond van terugkomst van een etappe meteen mijn verhaaltje te schrijven. Voordeel is dat de herinneringen natuurlijk lekker vers zijn en dat ik een goed excuus had om – toch al moe – op de bank te luieren.
Ik heb zelfs Lies ertoe weten over te halen om een NRC Ipad abonnement te nemen, want dan kon ik nog ‘en route’ mijn verslag schrijven in een of ander duister pensionnetje of bed and breakfast gelegenheidje. Nou, dat was een overtuigend argument. En nu heb ik dan ook een mooie Ipad meegenomen, wat best wel te dragen is op je rug. Ook heb ik daarop diverse aantekeningen gemaakt en zelfs enkele verhaalopzetjes geschreven. Dus tot zover niets aan de hand.
Maar ja…., inspiratie is ook een vaag begrip, zeker als je er gebrek aan hebt. Dat zou natuurlijk direct aan mijn Ipad gelinkt kunnen worden, want ik ben elke dag uren bezig met WordFeud, Songpop en het luisteren van allerlei voetbalmeningen op VI radio, maar dat zou toch al te flauw zijn van jullie ! Nu gaan we volgende week de laatste etappe van dit kalenderjaar lopen, dwars door Spa en moet ik echt de discipline opbrengen om eea in een begrijpelijke volgorde op papier te knallen. Gewoon met de laptop, want Word zit niet op de verder zo makkelijke tablet, dus het moet toch overnieuw. Tja. B.A.L.G. zou mijn vader zeggen, een ieder weet wel wat dat betekent natuurlijk.
Bij de wandeling naar Rome worden we met regelmaat vergezeld door mijn lieve zus en zwager Laurien en Peter. Zij wilden deze week ook weer een paar dagen mee komen lopen, want een paar dagen wandelen door het Limburgse compleet met Maastricht, vlaai en fietsjes mee is natuurlijk een mooi vooruitzicht en toen ik opbelde dat we in een werkelijk prachtig resort in Landgraaf zaten – de Overste Hof – planden zij al snel een paar dagen om mee te kunnen lopen. Zij zijn onze trouwe metgezellen en het is altijd een + als zij ons vergezellen
Peter had van te voren al gevraagd of wij het leuk zouden vinden als hij een extra sportfiets mee zou nemen, zodat er als afwisseling ook per velo verplaatst zou kunnen worden. Tja, dat had ie beter niet kunnen doen, want toen hij zijn spullen pakte om mee te nemen, schoot het in zijn rug.
Dat was een tegenvaller voor de voormalig chef lege dozen, zoals hij in de Tomin beschouwd werd door zijn leidinggevenden. Hij vertilde zich gek genoeg juist niet aan een lege doos, welnee….er zaten 2 paar wielrenhandschoenen in, van minstens 3 ons. Dat was klote zeg….het wandelen zou niet gemakkelijk gaan, zo krom stond hij. Elk nadeel heb zun voordeel want zijn houding was bijzonder geschikt om op de reeds op de auto bevestigde racefiets plaats te nemen en 100 kilometer af te leggen. Zeker nu het op het ogenblik gemeengoed is om doping te gebruiken om een prestatie te leveren. Zijn doping was Epobruvin en Nandrosprine en dat werkte vrij redelijk.
Een paar dagen later gingen we dus een eindje fietsen ipv lopen. De Gulperberg.
Peter checkte of wij nog steeds mee wilden fietsen en we durfden eigenlijk niet te weigeren, want het was toch al zo zielig dat hij er zo raar bijliep. Eerst mocht Lies een rondje van 20 kilometer meefietsen, wat er later gebeurde zagen we dan wel weer. Een uur en 2 koffie later kwam Peter er alweer aan fietsen, bergop. Lies kwam een kleine 4 minuten later er ook aanzwabberen. Waarvoor hulde ! Toen was het mijn beurt. ENG!!! Eerst het te kleine helmpje of het te grote hoofd, net vanaf welke kant je het bekijkt. Benauwd was het in ieder geval zeker en ik dacht al meteen aan wurgsex, nog voordat ik opgestapt was. Het wond me niet op, sterker nog…de eerste paniekaanval naderde.
Maar ja…., eenmaal een helm op is lijden, zoals het oude familiespreekwoord luidt. Een andere toepasbare prachtspreuk is natuurlijk dat als je voor een 1 Eurocent geboren bent, je nooit een 2Eurocent waard zal worden of woorden van een soortgelijke betekenis. Maar goed, als die uitstellende gedachtes hielpen mij geen zier…..fietsen bolle ! Berg op de eerste kilometer en dan heb ik het wel over Mont Vlaai he ? Mijn adem was dan ook in een klap weg en ik peuterde als zwalkend mijn shirt open teneinde wat meer frisse lucht te kunnen krijgen. Dat sloeg nergens op, merkte ik na 10 meter en ik moest aan mijn yoga rots en water ademhalingsoefeningen gaan werken, anders viel ik na nog geen 3 minuten al dood neer.
Het feit dat ik dit schrijf betekent dat ik kwam, ging en overwon. Na ongeveer een uur, waarvan 56 minuten in doodsangst kwam ik weer geheel uitgeput aan en was ik superopgelucht dat ik nog leefde. Mij groot houden lukte niet echt, maar men dacht dat ik zo moe en trillerig was van de lichamelijke inspanning. Dat heb ik maar zo gelaten.
Enfin, we konden weer goed uitrusten in onze Overste Hof kamers. Daar hebben we ook uitgebreid en gezellig gegeten, wat een puike gebeurtenis is in Limburg.
Verder hebben natuurlijk braaf onze etappes gelopen, niet al te lange vanwege Peters rug, maar dat kwam niet eens zo slecht uit zo vlakbij Maastricht, wat natuurlijk de stad is uit de Romeinse titel, waar heel veel dingen te doen zijn en mooie rode schoenen te koop zijn . En de etappe waar we door Maastricht liepen was natuurlijk weer een mijlpaal van je welste ! Dit was tevens een van de laatste routes in ons landje en het slot van het Pieterpad. Die route was – vooral in her weekend - eigenlijk veel te druk en dat loopt niet prettig natuurlijk. Wel een mooi gebied van Nederland natuurlijk. Steeds verder moet je rijden naar het begin- en/of eindpunt van de volgende route omdat we de Overste Hof maar moeilijk konden verlaten.
We hadden geweldig weer en mijn opvouwbare witte rieten hoed was steeds vaker nodig. Wat wil een mens nog meer ? Zoals al eerder vermeld valt de afgelegde afstand terug te vinden in een of ander Pieterpad boekje, oudere exemplaren te krijgen in een spullenkringloophulp winkel voor nog geen euro. Het was een mooi moment toen we bij het einde kwamen, vlakbij de Pieterberg. Een houten markeerpaal vertelde ons dat we het vanaf nu met andere middelen moeten gaan doen.
De route GR5 (Grand Roulette Cinq)staat aangegeven met een pijl en die volgen we natuurlijk dan maar. Belgique, ici nous arriverons ! Het volgende stukje gaat over Wallonie en de grote tocht zuidwaards via de Ardennen richting Diekirch
Jean et Lise et aussi Laurien (warm noch koud/niets) et Pierre (steen)
Ik heb tot nu toe de gewoonte gehad om dezelfde avond van terugkomst van een etappe meteen mijn verhaaltje te schrijven. Voordeel is dat de herinneringen natuurlijk lekker vers zijn en dat ik een goed excuus had om – toch al moe – op de bank te luieren.
Ik heb zelfs Lies ertoe weten over te halen om een NRC Ipad abonnement te nemen, want dan kon ik nog ‘en route’ mijn verslag schrijven in een of ander duister pensionnetje of bed and breakfast gelegenheidje. Nou, dat was een overtuigend argument. En nu heb ik dan ook een mooie Ipad meegenomen, wat best wel te dragen is op je rug. Ook heb ik daarop diverse aantekeningen gemaakt en zelfs enkele verhaalopzetjes geschreven. Dus tot zover niets aan de hand.
Maar ja…., inspiratie is ook een vaag begrip, zeker als je er gebrek aan hebt. Dat zou natuurlijk direct aan mijn Ipad gelinkt kunnen worden, want ik ben elke dag uren bezig met WordFeud, Songpop en het luisteren van allerlei voetbalmeningen op VI radio, maar dat zou toch al te flauw zijn van jullie ! Nu gaan we volgende week de laatste etappe van dit kalenderjaar lopen, dwars door Spa en moet ik echt de discipline opbrengen om eea in een begrijpelijke volgorde op papier te knallen. Gewoon met de laptop, want Word zit niet op de verder zo makkelijke tablet, dus het moet toch overnieuw. Tja. B.A.L.G. zou mijn vader zeggen, een ieder weet wel wat dat betekent natuurlijk.
Bij de wandeling naar Rome worden we met regelmaat vergezeld door mijn lieve zus en zwager Laurien en Peter. Zij wilden deze week ook weer een paar dagen mee komen lopen, want een paar dagen wandelen door het Limburgse compleet met Maastricht, vlaai en fietsjes mee is natuurlijk een mooi vooruitzicht en toen ik opbelde dat we in een werkelijk prachtig resort in Landgraaf zaten – de Overste Hof – planden zij al snel een paar dagen om mee te kunnen lopen. Zij zijn onze trouwe metgezellen en het is altijd een + als zij ons vergezellen
Peter had van te voren al gevraagd of wij het leuk zouden vinden als hij een extra sportfiets mee zou nemen, zodat er als afwisseling ook per velo verplaatst zou kunnen worden. Tja, dat had ie beter niet kunnen doen, want toen hij zijn spullen pakte om mee te nemen, schoot het in zijn rug.
Dat was een tegenvaller voor de voormalig chef lege dozen, zoals hij in de Tomin beschouwd werd door zijn leidinggevenden. Hij vertilde zich gek genoeg juist niet aan een lege doos, welnee….er zaten 2 paar wielrenhandschoenen in, van minstens 3 ons. Dat was klote zeg….het wandelen zou niet gemakkelijk gaan, zo krom stond hij. Elk nadeel heb zun voordeel want zijn houding was bijzonder geschikt om op de reeds op de auto bevestigde racefiets plaats te nemen en 100 kilometer af te leggen. Zeker nu het op het ogenblik gemeengoed is om doping te gebruiken om een prestatie te leveren. Zijn doping was Epobruvin en Nandrosprine en dat werkte vrij redelijk.
Een paar dagen later gingen we dus een eindje fietsen ipv lopen. De Gulperberg.
Peter checkte of wij nog steeds mee wilden fietsen en we durfden eigenlijk niet te weigeren, want het was toch al zo zielig dat hij er zo raar bijliep. Eerst mocht Lies een rondje van 20 kilometer meefietsen, wat er later gebeurde zagen we dan wel weer. Een uur en 2 koffie later kwam Peter er alweer aan fietsen, bergop. Lies kwam een kleine 4 minuten later er ook aanzwabberen. Waarvoor hulde ! Toen was het mijn beurt. ENG!!! Eerst het te kleine helmpje of het te grote hoofd, net vanaf welke kant je het bekijkt. Benauwd was het in ieder geval zeker en ik dacht al meteen aan wurgsex, nog voordat ik opgestapt was. Het wond me niet op, sterker nog…de eerste paniekaanval naderde.
Maar ja…., eenmaal een helm op is lijden, zoals het oude familiespreekwoord luidt. Een andere toepasbare prachtspreuk is natuurlijk dat als je voor een 1 Eurocent geboren bent, je nooit een 2Eurocent waard zal worden of woorden van een soortgelijke betekenis. Maar goed, als die uitstellende gedachtes hielpen mij geen zier…..fietsen bolle ! Berg op de eerste kilometer en dan heb ik het wel over Mont Vlaai he ? Mijn adem was dan ook in een klap weg en ik peuterde als zwalkend mijn shirt open teneinde wat meer frisse lucht te kunnen krijgen. Dat sloeg nergens op, merkte ik na 10 meter en ik moest aan mijn yoga rots en water ademhalingsoefeningen gaan werken, anders viel ik na nog geen 3 minuten al dood neer.
Het feit dat ik dit schrijf betekent dat ik kwam, ging en overwon. Na ongeveer een uur, waarvan 56 minuten in doodsangst kwam ik weer geheel uitgeput aan en was ik superopgelucht dat ik nog leefde. Mij groot houden lukte niet echt, maar men dacht dat ik zo moe en trillerig was van de lichamelijke inspanning. Dat heb ik maar zo gelaten.
Enfin, we konden weer goed uitrusten in onze Overste Hof kamers. Daar hebben we ook uitgebreid en gezellig gegeten, wat een puike gebeurtenis is in Limburg.
Verder hebben natuurlijk braaf onze etappes gelopen, niet al te lange vanwege Peters rug, maar dat kwam niet eens zo slecht uit zo vlakbij Maastricht, wat natuurlijk de stad is uit de Romeinse titel, waar heel veel dingen te doen zijn en mooie rode schoenen te koop zijn . En de etappe waar we door Maastricht liepen was natuurlijk weer een mijlpaal van je welste ! Dit was tevens een van de laatste routes in ons landje en het slot van het Pieterpad. Die route was – vooral in her weekend - eigenlijk veel te druk en dat loopt niet prettig natuurlijk. Wel een mooi gebied van Nederland natuurlijk. Steeds verder moet je rijden naar het begin- en/of eindpunt van de volgende route omdat we de Overste Hof maar moeilijk konden verlaten.
We hadden geweldig weer en mijn opvouwbare witte rieten hoed was steeds vaker nodig. Wat wil een mens nog meer ? Zoals al eerder vermeld valt de afgelegde afstand terug te vinden in een of ander Pieterpad boekje, oudere exemplaren te krijgen in een spullenkringloophulp winkel voor nog geen euro. Het was een mooi moment toen we bij het einde kwamen, vlakbij de Pieterberg. Een houten markeerpaal vertelde ons dat we het vanaf nu met andere middelen moeten gaan doen.
De route GR5 (Grand Roulette Cinq)staat aangegeven met een pijl en die volgen we natuurlijk dan maar. Belgique, ici nous arriverons ! Het volgende stukje gaat over Wallonie en de grote tocht zuidwaards via de Ardennen richting Diekirch
Jean et Lise et aussi Laurien (warm noch koud/niets) et Pierre (steen)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
