in search IV Rome - Sjengen nadert !!

In search IV Rome….Sjengen nadert !!


Ook dit jaar zijn we weer een week richting het beloofde land gewandeld. Zoals ook bij de vorige tocht gingen we met zijn zessen op pad, waarvan 2 honden. Allemaal weer keurig in Thunderbird 2 gestouwd, onze trouwe Toyato Picnic, waarvan ik na 15 jaar en duizenden kilometers rijden al bijna het kenteken uit mijn hoofd weet.

Ik heb dit x de beide achterstoelen thuis gelaten, want je moet toch offers maken om er veilig te komen en ik maak mij zelfs al zorgen over het te dragen gewicht van de wielassen als ik de tank weer volgooi. Laat staan met Bea, Ignaas, Lies, Sep, Perra en ik en diverse koffers binnenboord. En een al maanden haperende schokbrekert. Maar alle zorgen van tevoren waren weer eens gelukkig  overbodig, want de toettoet ging zijn gang weer door en over berg en dal. Steeds meer berg trouwens, hoe zuidelijker wij komen.

Het is inmiddels een traditie om met onze trouwe vrienden Bea en Ignaas zuiderlijk op te trekken in de vakantie. Zij zijn inmiddels ook gezamenlijk begonnen aan het Nederlandse deel van de tocht zodat zij ook de gevraagde kilometers – zij het niet chronologisch – in de benen hebben. Dat betekent dat ook de voorbereiding in zeg april met zijn 4-en gaat, met de daarbij behorende bestelling van de verblijfplaats, in dit geval 2 zeer betaalbare appartementen in Bollendorf, Duitsland. Althans vooraf. Niet ver van Trier aan de Saur. Dat laatste bleek een gouden greep te zijn, want bij de ochtenduitlating van onze viervoeters was Perra enorm blij met deze dagelijkse ochtendzwempartij. Sep is meer een pootjesbader.


Na de binnenkomst en inschrijven in het appartementencomplex liep de eigenaresse met ons mee met onder haar arm een administratiemap waarin zij de meters van water en elektriciteit per appartement noteerde .??

Maar goed… de wandeling zelf dan. Het lijkt wel een steeds grotere opgaaf, zeker voor mij.
Ik ben natuurlijk ook weer fysiek een jaar ouder. Ik dacht echter dat ik - mede door de stappenteller, de hondenwandelingen en de reeds kwijtgeraakte kilo's - dit jaar een makkie zou hebben met de dagwandelingen, maar die illusie spatte al vlot op de eerste etappe uiteen.  Want die ging meteen omhoog, 8 a 15 tot zelfs 20 % en dat een half uur lang.

Uitgeput, zwaar zwetend, geen woord uit kunnen brengend en met een strakke band om mijn borst - niet alleen de fysiek aanwezige rugzak knelde klaarblijkelijk - stond ik uit te hijgen en mijzelf en mijn vakantieplannen te vervloeken. "Wat een enorm oetlul ben ik toch dat ik weer hier zo kansloos mijzelf probeer te bewijzen!" en minder vriendelijke quoten gierden door mijn verweekte brein, maar echt helpen deed dat niet.

Wat wel hielp is de enorme hoeveelheid water die ik op zo'n moment naar binnen kan klokken. Aan 2 kanten zelfs want -a) mijn uitgedroogde strot blus ik een beetje en b) mijn rugzak wordt plezierig lichter !! Een –c) kan nog zijn dat ik in een nat t-shirt heerlijk koel blijf in de puf hitte, maar het werd niet echt heet deze week. Gelukkig maar, want het was prima wandelweer. En dan is een kletsnat shirt niet echt een voordeel, maar goed…het is niet anders. Mijn vader zou BALG* zeggen, maar zo erg verlaag ik mij nog niet.

Een enorme steun is het complete oeuvre van held David Bowie, die nu in het hemelkoor zingt. Op iPod rockte hij me hele stukken aan en dat gaf een enorme energie en een drive, waarin ik in cadans goed kon meelopen. En wat een fantastische platen heeft hij nog na zijn gouden tijd gemaakt. Heathen en Hours zijn echt fantastisch en zeer aan te raden !!

Praten, daar kwam het de eerste tijd dus niet zo van wegens bovenstaande argumenten. Dat gold trouwens niet voor de andere 3 wandelaars want die liepen meestal gezellig keuvelend ontspannen de bergen op. Ik kon mijn praatkruid droog houden tot de pauzes, de avonden en vooral de autoritten terug, waarbij ik opgelucht was dat ik nog leefde eigenlijk.

Klimmen is een hel, maar dalen is een uitvinding van Baäl, Lucifer en Beëlzebub gezamenlijk.

Die Prins der Duisternis kwamen we bijna letterlijk tegen op de Teufelskoppf. Een diabolische puist in het landschap, waar het klimmen en dalen tot een hogere macht verheven leek. Was er dan eindelijk een stukje plat land met een huisje  en een weilandje ervoor dan bleek de invloed van de donkere almachtige door de geit die er dreigend voor stond te kijken met die satanische rechthoekige pupillen. Brrrr of Meehhhh.

Dit bleek ook later het enige traject te zijn waar we verkeerd hebben gelopen en of een heel eind terug moesten of onze weg dwars door een wijngaard en een door bramen overwoekerde trap moesten afdalen. Het begon met de route tekens – ronde zon – die we niet mee konden vinden. Elke vlek beschouwden we al snel als zon en dan ben je letterlijk op een dwaalspoor beland. Daar helpt niets tegen. Gelukkig leidt elke weg naar Rome, zodat we slechts kort moesten omlopen.

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen ben ik geen evenwichtskunstenaar, derhalve kreeg ik van mijn steun en toeverlaat Lies op de eerste etappe een mooie stok cadeau. Zomaar een glanzende hulp van anderhalve meter ! Ik was er wat blij mee, want enerzijds kon ik mijzelf steunen bij alle gevaarlijke situaties die bij elke stap dreigden te ontstaan en anderzijds voelde ik mij net Gandalf, een machtige magiër uit de filmreeks Lord of the Rings, met mijn authentieke troostende staf.

THOU SHALL NOT PASS ! schreeuwde ik af en toe zomaar in het wilde weg en dat geeft gek genoeg gewoon steun maar het kan dus ook de stok zelf geweest zijn.

Gaandeweg de vakantie werd mijn conditie beter - ik was godbeterthet aan het einde van deze week een pond aangekomen en ga er gemakshalve maar van uit dat dat  (zwaardere) spieren waren - en liep ik in de voorste regionen mee en kon de begeleidende troostende muziek uit en kon ik verbaal wat inhalen.

De honden liepen uiteraard helemaal voorop en achteraan en weer voorop en....... een eind boven ons ????? Sep de schapendoes is er altijd naar op zoek (schapen). Hij rent elk weiland in en ook al is er maar 1 in- en uitgang, toch probeert hij telkens of hij zich ergens anders ook doorheen kan wringen om zich weer bij ons aan te sluiten. Helaas is hij te optimistisch, eigenwijs en/of dom . Vaak moet Ignaas terug en hem daar roepen en dan komt ie wel weer. Voor mij natuurlijk een zegen van boven, want zo komen er onverwachte pauzemomentjes..

Bij een prachtige tocht, waarbij Bea met regelmaat stil bleef staan om weer prachtige fotoos te nemen langs een steile helling rechtop naast ons omhoog, was onze behaarde vriend op een gegeven moment zoek. We hadden even daarvoor wel blaadjes zien bewegen, maar daar letten we niet op. Waar we wel op letten was een vreemd geluid hoog in de bomen boven ons. Een soort kalkoenachtige pauwiaanse apenkreet vermengd met kippengetok. Zoiets. AAHIAARRGGHHH. Kunnen jullie je het voorstellen ? Nee ? Nou ....Sep ook niet en die wilde klaarblijkelijk afrekenen met dat, door hem ingeschatte, kleine prooibeest.

 Als hij een dier groter inschat, verstopt hij zich sluw en “dapper”, maar nu wilde hij het een lesje leren. Tja. Hij was dus zoek op ons level en Ignaas was al bang dat hij 10 meter geklommen was tegen een ontoegankelijke rotswand in zijn woede. Na enkele minuten vergeefs fluiten, roepen en dreigen ging Iggy via een boom maar zelf omhoog en hoorde wij hem van boven af roepen. Visueel contact was onmogelijk inmiddels. Daar was Sep, maar ja... hoe kom je terug ??? Via de mobiel van Bea konden we overleggen welke kant we opgingen en beide heren deden boven ons hetzelfde. Na een kwartier kwamen er enkele paden bij elkaar en waren we weer compleet. Iggy onder de braamstekels en schrammen (ik overdrijf voor dit verhaal een beetje) en Sep met niets.

Enfin.. Onze hond zag een andere keer een haas wegschieten en dat moet je GVD niet doen bij Perra ! Als Usain Bolt schoot ze weg om niet meer terug te keren. Wij ook een kwartier roepen en op blaadjes fluiten ook zonder resultaat. Op een gegeven moment zag ik ver voor ons een schim uit de bossen schieten, verwilderd om zich heen kijkend en weer terug springen. Ik wist welke kant ze op was en weer een poos later kwam ze uitgeput bij ons om meteen om te vallen en geen poot meer te zetten. Totaal op. Na elke stap die ze het eerste half uur deed ging ze liggen. Sukkel. Maar voor de rest hebben we geen noemenswaardige incidenten met de honden gehad.

En met elkaar of de route eigenlijk ook niet. Een prachtig land Luxemburg en een redelijke gelijknamige hoofdstad, waar we een rustdagje hebben doorgebracht. Nou ja.... rustdag ?? De honden willen hoe dan ook wandelen, alhoewel we konden merken dat ze 's avonds echt wel uitgeput waren. In Lux. stad heb je krankzinnige hoogteverschillen en daar kwamen Iggy en ik terecht en dan ben je toch je spieren aan het geselen, maar iets Romeins moet er toch aan zo'n week zitten he ? Lies en Bea gingen ondertussen de winkelstraten doorlopen om te zien of er leuke aanbiedingen waren die je niet kan laten liggen. Uiteraard. Ach.

Bij het inleveren van de sleutel mochten we eerst de meterstand verschillen afrekenen, waardoor wij weer enkele eurootjes duurder waren dan vooraf op internet gemeld. Tja. Tsjuss !

Vanuit het knusse Bollendorf  reden we een week later weer terug richting huis met een tussenstop in Limburg waar we onze reisgenootjes af konden zetten voor het 2e deel van de vakantie. Wij gingen nog ff door naar ons geliefde Terschelling en volgend jaar wandelen we weer verder. Maar eerst hebben Lies en ik wat om naar uit te kijken ! We zijn dit jaar 40 jaar bij elkaar en vieren dat op Ameland met familie en vrienden eind september ! Wat is dat omgevlogen en wat zien we er voor onze leeftijd nog stralend jong uit, althans Lies !


Ben benieuwd wat de volgende 10 jaar ons brengen en als het goed is doe ik van een stukje daarvan volgend jaar verslag op deze site.

Tot dan !

Jan


september 16


*Ben Aan Lijden Gewend