etappe XVII - XX! Diekirch voorbij
Blijf op de hoogte en volg jan en lies
18 Augustus 2015 | Luxemburg, Echternach
Etappe XVII – XXI…… En route again
Na een routeloze periode van 2 jaar, niet toevallig samenvallend met de komst van een nieuw gezinslid, hebben we afgelopen week weer een uniek stuk gelopen richting Rome. Dit keer met maar liefst 6 wandelaars. Onze vrienden Bea en Ignaas en onze honden Sepp (hun) en Perra.
Het doel was al een poosje om het wandelboekje uit te lopen richting Diekirch en aan het nieuwe deel te kunnen beginnen. Dat was een kilometer of 35, dus dat zou moeten kunnen lukken in een wandelweek toch? Omdat het logistiek moeilijker leek hebben we van tevoren diverse mogelijkheden besproken om weer bij de auto te komen. Taxi, huur- of leenauto, rondwandelingen maken of zelfs een chauffeur aanwijzen, die het stuk per toettoet zou doen waren allen langs komen flitsen.
Ik ben zelf niet zo van de enorme voorbereiding qua boeken of internet doornemen en na luttele pogingen om de TAC busverbindingen te zien gaf ik het al weer snel op om wat leukers te gaan doen. Derhalve had ik niet het boekje grondig bestudeerd waarin stond dat er een heel andere busmaatschappij de scepter zwaaide in Luxemburg. Luxemburg, het land van orde, reinheid en regelmaat.
Dus toen we in onze appartementen de benodigde website openden, bleek al snel dat het doodsimpel zou moeten zijn qua bus. Gewoon met de auto naar het eindpunt, waar vaak een bushalte is en dan terug naar het beginpunt en wandelen maar..
Doodsimpel was het ook qua bus, keurig op tijd en soms hoefden we zelfs niet eens te betalen ! Qua wandelen was het mi. Helaas een heel ander verhaal…. Het woord dood kwam wel in mijn hoofd op, maar in een andere combinatie, namelijk met die van een traumahelikopter en falende stroomstoten enzovoorts.
Wat er allemaal niet door je hoofd schiet als niet eens onmogelijke of onwaarschijnlijke gebeurtenissen is super-talrijk. Een gebroken been of gescheurde pees is nog het meest reële en simpele. Dwarslaesie, afgezette ledematen wegens klem komen te zitten tussen rotswanden of gewoon morsdood en dan ook nog levend begraven worden….het kwam allemaal langs tijdens de ellendige dagelijkse starten van een nieuwe etappe.
Na enkele minuten ging de tocht namelijk al rap richting hemel. Soms wel 200 meter stijging in de eerste kilometer… Je zou voor minder op je knieën vallen om een schietgebedje te doen !
Maar dat lieten je gespannen spieren en pezen in je benen je niet toe. Alles was in CODE ROOD geschoten, of DEFCON 1. ALARM !!! Mijn lijf gaat dan in de energie-spaarstand waarbij alles behalve de meest noodzakelijke dingen als hartslag regulatie, subiet uitgeschakeld worden.
Gevoel voor sociale omgang met medewandelaars, relativeringsvermogen en het genieten van de prachtige omgeving, zo is mij later verteld, worden allen uitgeschakeld. Wat over blijft is het enorme zweten en het daarbij behorende lustdrinken en het vermogen om de ene stap voor de andere te doen, met het afspeuren van de vierkante decimeter voor je waar je jouw voeten moet neerzetten. Goed opletten, zodat je niet een schuiver maakt en op je broodmolen belandt, al dan niet met fatale breuken.
Let wel….dit schiet allemaal door mijn hoofd en veel daarvan zal wellicht nooit gebeuren, maar onmogelijk is het niet. Kortom….het was zeker de eerste 2 etappes voor mijn geen pretje en derhalve voor mijn reisgenootschap een teken om mij maar even een week met rust te laten, zeker overdag ! Als ik eenmaal boven was, als allerlaatste, minuten na de anderen, wilde men uiteraard zo zoetjesaan weer door wandelen, maar dan had ik schrikbarend weinig gerust en sjokte ik ook maar weer goedkeurend mee met een gezicht als een oorwurm met kiespijn. Logisch natuurlijk, dan had ik maar niet zo zwaar moeten zijn dat ik het gewicht van beide honden als overgewicht mee moest torsen, dat weet ik ook heus wel. Een streng dieet gaat mij dan ook vanaf nu weer verlossen van enkele grammen teveel. Een excuus is vrijwel zeker op zijn plaats richting reisgenoten, maar helemaal zeker ben ik daar niet van, want dat gedeelte had ik dus uitgeschakeld. Hierbij dan !!
Als de etappe klaar was en ik mijn trouwe Toyota Picnic – nog met guldens betaald, nog met cassettespeler, al meer dan 3 ton gereden en dat met de eerste uitlaat! – zag staan, ontspande ik weer geheel en werd ik weer de toffe gast die ik normaal acteer. Rijden, boodschappen, eten en gezellig praten lag in het verschiet, dan is het ook makkelijk om je goede kant te laten zien. Maar goed, Lies en Bea en Ignaas kennen mij al langer en we hebben de Hadrian Wall 2 jaar geleden gelopen en toen was ik min of meer hetzelfde. Dus.
Wat overblijft is dat de rotsachtige beklimmingen met soms wel 14 bochten langs een niet imaginaire afgrond en dito afdalingen prachtig waren. Je waande jezelf regelmatig als figurant in de wandelfilm Lord of the Rings. Luxemburg is indrukwekkend 100 meter van de hoofdwegen af !! En de bewegwijzering is fenomenaal. De GR5 die we lopen maakt gebruik van lokale tekens, omdat er anders teveel verf op bomen als markering gesmeerd moet worden. Wij volgden een gele stip op vaak blauwe achtergrond.
Geen x fout gelopen. Wel merkwaardig is dat de dorpen die we tegenkwamen uitgestorven leken. Geen levend wezen op straat, ondanks het prima weer dat we hebben gehad ! Alhoewel, soms was het 38 graden in de schaduw, dus dat is wel een boel hoor !
De honden liepen uitstekend mee en waren meestal op kop te vinden, want tja… iemand moet de roedel toch leiden he ? Perra kwam met regelmaat kijken waar ik bleef en als ik dan mijn mombakkes in een grimas wist te trekken en uitstootte dat het goed ging en dat ik ook kwam, liep ze weer vrolijk naar voren. Zo ben ik er niet bij geweest dat zij werd aangevallen door 3 mastieken oid. Zij liep naast Lies aan kop en ging toen zij de drie hellehonden zag al snel op haar rug liggen als teken van overgave, maar daar trapten de duivelse misbaksels niet in en begonnen te happen en te rennen en te grommen en te blaffen. Lies trok haar geweer en heeft ze toen doodgeschoten !
Althans in haar gedachtes, maar in het echt zwaaide ze met haar rugzak, totdat de baasjes eraan kwamen sjokken. Na een verbale strijd die Lies glansrijk won, scheidden ze de honden en was Perraatje van slag het volgende uur met staart tussen de poten. Maar goed, dat was eigenlijk het enige incident. Jullie vragen je wellicht af of Sepp zijn vriendin te hulp schoot als indrukwekkend zwartharig monster met dito Duitse naam. NEIN, leider nicht ! Er hat sich ersteckt und kam zuruck wenn alles passiert war ! Als tegenprestatie likte hij wel ’s avonds zere poot heel teder, dat wel.
Verder zijn opvallend:
- de tosti’s of pannini’s die 7 minuten per stuk kostten om warm te maken, waardoor we drie kwartier op elkaar op een terrasje zaten te wachten
- de appartement eigenaar die slechts in onderbroek gekleed in de tuin ging werken, wat Perra al blaffend telkens tevergeefs trachtte te voorkomen
- de meteorenregen die ons supergezellige avondgesprek begeleidde
- de rolstoelbrigade die voorbij kwam rollen toen Iggy en ik op een terras zaten te drinken en te wachten op winkelende eega’s
- het pufhete slaap-zoldertje in hun appartement waar het ruim 45 graden kon worden
het bord met Rome 1017 kilometer bovenaan de stuw.
Al met al een zeer geslaagde trip, we zijn nu bij Echternach en zullen de trip, mogelijk met elkaar weer voortzetten !
Jan augustus 2015
Na een routeloze periode van 2 jaar, niet toevallig samenvallend met de komst van een nieuw gezinslid, hebben we afgelopen week weer een uniek stuk gelopen richting Rome. Dit keer met maar liefst 6 wandelaars. Onze vrienden Bea en Ignaas en onze honden Sepp (hun) en Perra.
Het doel was al een poosje om het wandelboekje uit te lopen richting Diekirch en aan het nieuwe deel te kunnen beginnen. Dat was een kilometer of 35, dus dat zou moeten kunnen lukken in een wandelweek toch? Omdat het logistiek moeilijker leek hebben we van tevoren diverse mogelijkheden besproken om weer bij de auto te komen. Taxi, huur- of leenauto, rondwandelingen maken of zelfs een chauffeur aanwijzen, die het stuk per toettoet zou doen waren allen langs komen flitsen.
Ik ben zelf niet zo van de enorme voorbereiding qua boeken of internet doornemen en na luttele pogingen om de TAC busverbindingen te zien gaf ik het al weer snel op om wat leukers te gaan doen. Derhalve had ik niet het boekje grondig bestudeerd waarin stond dat er een heel andere busmaatschappij de scepter zwaaide in Luxemburg. Luxemburg, het land van orde, reinheid en regelmaat.
Dus toen we in onze appartementen de benodigde website openden, bleek al snel dat het doodsimpel zou moeten zijn qua bus. Gewoon met de auto naar het eindpunt, waar vaak een bushalte is en dan terug naar het beginpunt en wandelen maar..
Doodsimpel was het ook qua bus, keurig op tijd en soms hoefden we zelfs niet eens te betalen ! Qua wandelen was het mi. Helaas een heel ander verhaal…. Het woord dood kwam wel in mijn hoofd op, maar in een andere combinatie, namelijk met die van een traumahelikopter en falende stroomstoten enzovoorts.
Wat er allemaal niet door je hoofd schiet als niet eens onmogelijke of onwaarschijnlijke gebeurtenissen is super-talrijk. Een gebroken been of gescheurde pees is nog het meest reële en simpele. Dwarslaesie, afgezette ledematen wegens klem komen te zitten tussen rotswanden of gewoon morsdood en dan ook nog levend begraven worden….het kwam allemaal langs tijdens de ellendige dagelijkse starten van een nieuwe etappe.
Na enkele minuten ging de tocht namelijk al rap richting hemel. Soms wel 200 meter stijging in de eerste kilometer… Je zou voor minder op je knieën vallen om een schietgebedje te doen !
Maar dat lieten je gespannen spieren en pezen in je benen je niet toe. Alles was in CODE ROOD geschoten, of DEFCON 1. ALARM !!! Mijn lijf gaat dan in de energie-spaarstand waarbij alles behalve de meest noodzakelijke dingen als hartslag regulatie, subiet uitgeschakeld worden.
Gevoel voor sociale omgang met medewandelaars, relativeringsvermogen en het genieten van de prachtige omgeving, zo is mij later verteld, worden allen uitgeschakeld. Wat over blijft is het enorme zweten en het daarbij behorende lustdrinken en het vermogen om de ene stap voor de andere te doen, met het afspeuren van de vierkante decimeter voor je waar je jouw voeten moet neerzetten. Goed opletten, zodat je niet een schuiver maakt en op je broodmolen belandt, al dan niet met fatale breuken.
Let wel….dit schiet allemaal door mijn hoofd en veel daarvan zal wellicht nooit gebeuren, maar onmogelijk is het niet. Kortom….het was zeker de eerste 2 etappes voor mijn geen pretje en derhalve voor mijn reisgenootschap een teken om mij maar even een week met rust te laten, zeker overdag ! Als ik eenmaal boven was, als allerlaatste, minuten na de anderen, wilde men uiteraard zo zoetjesaan weer door wandelen, maar dan had ik schrikbarend weinig gerust en sjokte ik ook maar weer goedkeurend mee met een gezicht als een oorwurm met kiespijn. Logisch natuurlijk, dan had ik maar niet zo zwaar moeten zijn dat ik het gewicht van beide honden als overgewicht mee moest torsen, dat weet ik ook heus wel. Een streng dieet gaat mij dan ook vanaf nu weer verlossen van enkele grammen teveel. Een excuus is vrijwel zeker op zijn plaats richting reisgenoten, maar helemaal zeker ben ik daar niet van, want dat gedeelte had ik dus uitgeschakeld. Hierbij dan !!
Als de etappe klaar was en ik mijn trouwe Toyota Picnic – nog met guldens betaald, nog met cassettespeler, al meer dan 3 ton gereden en dat met de eerste uitlaat! – zag staan, ontspande ik weer geheel en werd ik weer de toffe gast die ik normaal acteer. Rijden, boodschappen, eten en gezellig praten lag in het verschiet, dan is het ook makkelijk om je goede kant te laten zien. Maar goed, Lies en Bea en Ignaas kennen mij al langer en we hebben de Hadrian Wall 2 jaar geleden gelopen en toen was ik min of meer hetzelfde. Dus.
Wat overblijft is dat de rotsachtige beklimmingen met soms wel 14 bochten langs een niet imaginaire afgrond en dito afdalingen prachtig waren. Je waande jezelf regelmatig als figurant in de wandelfilm Lord of the Rings. Luxemburg is indrukwekkend 100 meter van de hoofdwegen af !! En de bewegwijzering is fenomenaal. De GR5 die we lopen maakt gebruik van lokale tekens, omdat er anders teveel verf op bomen als markering gesmeerd moet worden. Wij volgden een gele stip op vaak blauwe achtergrond.
Geen x fout gelopen. Wel merkwaardig is dat de dorpen die we tegenkwamen uitgestorven leken. Geen levend wezen op straat, ondanks het prima weer dat we hebben gehad ! Alhoewel, soms was het 38 graden in de schaduw, dus dat is wel een boel hoor !
De honden liepen uitstekend mee en waren meestal op kop te vinden, want tja… iemand moet de roedel toch leiden he ? Perra kwam met regelmaat kijken waar ik bleef en als ik dan mijn mombakkes in een grimas wist te trekken en uitstootte dat het goed ging en dat ik ook kwam, liep ze weer vrolijk naar voren. Zo ben ik er niet bij geweest dat zij werd aangevallen door 3 mastieken oid. Zij liep naast Lies aan kop en ging toen zij de drie hellehonden zag al snel op haar rug liggen als teken van overgave, maar daar trapten de duivelse misbaksels niet in en begonnen te happen en te rennen en te grommen en te blaffen. Lies trok haar geweer en heeft ze toen doodgeschoten !
Althans in haar gedachtes, maar in het echt zwaaide ze met haar rugzak, totdat de baasjes eraan kwamen sjokken. Na een verbale strijd die Lies glansrijk won, scheidden ze de honden en was Perraatje van slag het volgende uur met staart tussen de poten. Maar goed, dat was eigenlijk het enige incident. Jullie vragen je wellicht af of Sepp zijn vriendin te hulp schoot als indrukwekkend zwartharig monster met dito Duitse naam. NEIN, leider nicht ! Er hat sich ersteckt und kam zuruck wenn alles passiert war ! Als tegenprestatie likte hij wel ’s avonds zere poot heel teder, dat wel.
Verder zijn opvallend:
- de tosti’s of pannini’s die 7 minuten per stuk kostten om warm te maken, waardoor we drie kwartier op elkaar op een terrasje zaten te wachten
- de appartement eigenaar die slechts in onderbroek gekleed in de tuin ging werken, wat Perra al blaffend telkens tevergeefs trachtte te voorkomen
- de meteorenregen die ons supergezellige avondgesprek begeleidde
- de rolstoelbrigade die voorbij kwam rollen toen Iggy en ik op een terras zaten te drinken en te wachten op winkelende eega’s
- het pufhete slaap-zoldertje in hun appartement waar het ruim 45 graden kon worden
het bord met Rome 1017 kilometer bovenaan de stuw.
Al met al een zeer geslaagde trip, we zijn nu bij Echternach en zullen de trip, mogelijk met elkaar weer voortzetten !
Jan augustus 2015
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
