LEVENSDEUKJES 1

Deukjes uit het Verleden 1 : De Pietersberg

Ik heb tijdens de wandeling naar Rome alle tijd om mijn gedachteflitsen een voor een langs te gaan. Zo komen er heel wat vreemdsoortige, spannende, onbenullige, super-suffe en zelfs bijna ongeloofwaardige verhalen langswapperen door mijn brein. Allemaal echt gebeurd zoals ik ze opschrijf. Min of meer. Het mooie is dat de wandeling –soms letterlijk- langs enkele van die stukjes verleden trekt en daaraan denkend besefte ik mij opeens dat een rode draad steeds roder zichtbaar werd.

Ik heb in een eerder stukje al verteld dat het simpele opzetten en dragen van een fietshelmpje voor mij al claustrofobische angsten naar boven brengt. Angsten die ik in mijn hele leven al herken en met mij meedraag. Zogenaamde deukjes uit het verleden. Ik kies expres de term “deukjes”, want dat heeft nog iets onschuldigs in zich; als ik “kraters” had gekozen, was de helft (1) van mijn trouwe lezersschare al onbehaaglijk afgehaakt, toch ?

Steeds meer meen ik te weten waar de eerste “beschadigingen” van mijn ik ontstaan zijn. Dan begin ik niet uitgebreid over het feit dat ik er na 7 maanden al door mijn moeder uitgeworpen ben, waardoor ik, net als Laurien, een zgn. couveusekind was. Mijn eerste licht-stigmatiserende bijnaam was een feit, nog voordat ik eigenlijk geboren had moeten worden. Tel daarbij mijn ingedruktwekkende kippenborst bij op en een bangig astma jochie doemt zich in de fantasie reeds op. Tja, daar doe je niets meer aan achteraf.

De tijden waren natuurlijk volledig anders, wij werden nog met een boekje van dr Spock opgevoed. Wat hij daarin meldde, dat was natuurlijk zo. Punt.Uit . Het feit dat hij van die vreemde punt-oren had en zich in een merkwaardig grijs skai-lappen-capeje hulde, telde voor mijn moeder totaal niet. Of was dat een andere Spock ? Ik werd in ieder geval volgens de regels van zijn (of haar ?) wet opgevoed. Van dokter naar dokter ben ik in mijn leven gegaan. Van Spock tot Oetker tot Phil hebben ze hun diverse rollen in mijn leven gespeeld. En mijn ouders deden gewoon hun best.

Later ben ik erachter gekomen dat ook zij hun deukjes meedroegen. Ook die hadden weer diverse ontstaansgeschiedenissen, net als die van iedereen denk ik. En natuurlijk is de oorlog een mega deuken maker, waarbij die van mij in het niet vallen. Maar ja…. daar heeft de Pietersberg niets mee te maken.

Toen ik 6 was - Laurien weet ongetwijfeld hoe oud ik wel was ,met haar enorme geheugen, maar echt essentieel voor het verhaal is het niet – gingen we op vakantie naar Vijlen Limburg. Wij gingen in een pension met het jonge gezinnetje. Trein en bus en benenwagen werden ingezet om ons naar het mooie Limburgse heuvelland te brengen. Daar gingen we veel wandelen, kwamen onwaarschijnlijk grote Wijnslakken tegen van “Alice in Wonderland-achtig” formaat en wandelden dan weer terug. Zoiets. Eerst even een inleidend verhaaltje.

In de week die we daar waren gingen we ook 1 keer met een ander gezin naar een speeltuin. Geen idee hoe we die lui kenden en óf we ze vooraf eigenlijk wel kenden. Nadien was de omgang snel afgelopen getuige de volgende anekdote: Zij hadden een automobiel ! Een DAF, wellicht zo een waar je nooit mee in de file stond, want de DAF veroorzaakte altijd een file, was de flauwe grap destijds.

Hun gezin bestond uit vader, moeder, dochter, dochter. Die zaten in de DAF. Wij gingen daar ook in zitten, dus er zaten op een of andere manier 8 mensen in de DAF. Op weg naar de speeltuin. Primatourtje in onze mik geduwd om het interieur van de auto braakvrij te houden. Dit hele gegeven heeft nog niets te maken met mijn claustrofobie, maar wellicht was dit wel een beetje de opmaat. Als ik dit schrijf doe ik het raam open om frisse lucht binnen te laten, dat dan toch nog wel. Wat ik nog weet is dat de heenreis prima te doen was, ondanks dat ik met mijn gezicht tegen de zijruit gedrukt werd en mijn neus plat werd gedrukt, maar ja, jong kraakbeen kan dat hebben. Japanse metro taferelen. Gelukkig was na 20 minuten de speeltuin in zicht en konden we eruit rollen toen de deur werd geopend.

Wat is een speeltuin dan heerlijk; zoveel te doen, je kunt haast niet kiezen! Dat deed ik dus dan ook niet; als een onbepilde ADHD-er rende ik met mijn capuchonnetje op van schommel, naar draaiton, naar andere schommel, naar wip. Een van de dochters wilde wel met mij wippen in de meest onschuldige zin van het woord. Na 1 minuut begon het mij waarschijnlijk te vervelen, ik deed het niet expres edelachtbare ! Maar ik deed het wel, het onverwacht afstappen van mijn wipstoeltje op weg naar de volgende activiteit. Mijn wippartners volgende activiteit was het subiet inzetten van een keiharde daling. Met de daarbij behorende bons dreunde dit arme meisje met haar bakkes vol op de Limburgse loss. Aiiiiiii, huilen, schreeuwen, hoofdpijn, bloeden en een combinatie van paniek en agressie en verontschuldigingen waren de ingrediënten van de volgende 5 minuten. Toen weer rap met zijn 8-en in de DAF terug naar Vijlen. Wat een herinnering. Nooit tijdens de daad abrupt stoppen is sindsdien mijn motto. Dit was een deukje, maar meer een letterlijke in meisjes’ schedeltje. Sorry !

Een dag later de Pieterberg dan. De Puttinkjes met de bus. Leuk hoor, we gaan de grotten in. Spannend en koud, dus neem je jasje met capuchon maar mee Janneman ! Daar moesten we een trap af naar een klaarstaande gids. We waren met een groep van een mannetje of 15, 20 waaronder 6 vaders. Sommige vaders waren zo kloek geweest om een zaklamp mee te nemen of zelfs een heusche olielamp. Pa niet. We liepen de donkere koude grot in. Ik was al snel blij met mijn fijne warme capu met mijn vertrouwde lucht erin, want je kunt je amper voorstellen hoe kil en onbehaaglijk het is daaronder. De gids braakte allerlei informatie uit die me totaal ontging, maar toen hij het verhaal op monniken bracht die daarin een of andere oorlog ondergedoken waren, liepen de rillingen over mijn lijf. Dat kan en zal te maken hebben gehad met de ijzige temperaturen en de inmiddels zichtbare adem die je mond verliet, maar ook zeker met het verloop van de horrorstory.

De monniken hadden - net als wij, op enkele lullige zaklampjes na dan – natuurlijk ook geen licht en moesten al tastend hun weg vinden. Na de oorlog zijn er diverse skeletten met afgesleten vingers gevonden vertelde de gids, want het ondergrondse gangenstelsel was indrukwekkend groot en in dit donkere koude labyrint was verdwalen onontkoombaar fataal. De gids dempte allengs zijn stem en zette dreigende ogen op. Van onderaf beschenen met zijn wel werkende lamp boezemde hij ons allen angst in en doemde het gevaar op. Waarvandaan wisten we toen nog niet, maar toen hij opeens fluisterde dat hij afscheid ging nemen en dat wij enkele honderden meters rechtdoor de uitgang haast wel moesten vinden. POEF !!! weg was hij, als een volleerde Hans Klok truc, waarvan niemand tot op heden weet hoe hij het gedaan heeft.

De paniek die toen ontstond, onder andere bij mijn vader, was onbeschrijfelijk. Ik probeer het derhalve niet eens. Enkele vaders met hun eigen lampje probeerden de gids te volgen naar waar hij verdween, zodat de Puttinkjes met een handvol andere losers zonder verlichting overbleven. Dus…DEUK !!!!!!

Achteraf bleek de uitgang slechts enkele meters verder te liggen, maar in het pikdonker weet je dat niet. In onze gedachten waren onze eigen vingers al afgesleten en je relativeringsvermogen staat dan op een zeer laag pitje. De gids is ernstig berispt, tegenwoordig zouden we een fikse schadevergoeding eisen, maar daar hadden we toen nog niet van gehoord dat dat ooit zou kunnen. Brrrrrrrr, wat waren we opgelucht dat we weer de vlaaienlucht roken toen we buiten stonden. Wel nam ik me onwillekeurig voor nooit meer gidsen te vertrouwen en me voortaan maar veilig thuis te vermaken in mijn eigen capuchonnetje. Jan Hendrik weet wel beter dan dat ie de held gaat uithangen.

Maar goed, dat kan je niet altijd voorkomen, zoals bij de volgende levensdeukjes te lezen zal zijn. De 2e zal zijn als we ter hoogte van de Ardèche lopen en de derde en laatste als we de Alpen oversteken.

PS: Toeval bestaat niet blijkt toch maar weer elke keer. De avond nadat ik bovenstaande heb geschreven ging ik met Lies, Laurien en Peter naar een theaterstuk in Utrecht en voor de 2e keer binnen enkele weken kreeg ik het Spaans benauwd en heb ik erover gedacht om het theater voortijdig te verlaten. Enkele weken geleden gingen Lies en ik naar de film A Royal Affair in Utrecht. Het was zomer en bijzonder warm buiten. Binnen was het echter bijna 40 graden ! Geen drank, snoepjes of airco bij me en het zweet brak me na enkele seconden uit. PANIEK PANIEK galmde het in mijn hoofd. ALARM ALARM, VERLAAT DIT PAND ONMIDDELLIJK !! Maar je ‘de film was net begonnen en za 70 mensen waren zwaar aan het ademen, verbruikten MIJN zuurstof en zaten tussen mij en de deur in. Yoga ademhaling dan maar en 2 ½ uur later mocht ik de sauna verlaten en de relatief koele Utrechtse lucht tot mij nemen.

Het theaterstuk waar ik 2 november zat was zeer apart en niet te beschrijven. Spiegel van Baukje Schweigmann speelde en het begon met het gaan zitten op ellendige houten lage bankjes en dan andersom naar de muur toe met je gezicht. Al rap doofde het licht. Inktzwart, aardedonker en geen spoortje van licht was wat de volgende 5 a 10 minuten gebeurde, met dreigende geluiden van ijzeren cachot kettingen en krakende deuren van angstaanjagende scharnieren van het kasteel van graaf Dracula of erger. En je zag helemaal niets. En daar kan ik dus helemaal niet tegen en paniek ontstaat dan al snel. Zwetende bovenlip, krankzinnig hoge hartslag en de overlevingsdrang om gillend eruit te rennen. Maar welke kant op ? En dan ? Dus ook hierbij maar weer buikademhaling toegepast en in de overlevingsstand. Bedankt deukjes !! Bedankt Pieterberg !!!

Jan 2 november 2012