Etappe XV Van de grens naar Spa

ETAPPE XV – GR5 van de grens naar Spa-groen

En Belgique nous va promenons sur la GR5 direction Nice. Qui qui qui, cést different gateau ( avec une petite toit) !! Ik zal in ons moers’ taal verder gaan, maar het is maar om aan te geven dat enkele kilometres sous Maastricht echt Frans wordt gesproken en ze aldaar navenant smakende baquettes mancheren. Wat een verschil met het geregelde Pays Bas. Het keurige, enigszins truttige Pieterpad houdt bij de eerder beschreven berg bij de paal op. Wat rest is een routepijl daarop naar Nice met daarachter een deprimerend getal met 3 nullen. Wow, heel wat uurtjes doormarcheren voor de boeg.

Een ander land, een ander routeboekje, een andere taal en andere routeaanwijzingen. Achter dat laatste kwamen we niet voordat we 3 kilometer braaf de rood-witte tekentjes op palen en bomen hadden gevolgd. We zagen de brug al wel liggen aan onze rechterhand, waarover we heen moesten wandelen, maar de tekentjes liepen toch echt een afwijkende kant op. Ikzelf hield stug vol dat we dan wel via Bovenkanne geleid zouden worden, maar heldere Lies corrigeerde mij standvastig. (gelukkig zeg ik nu, op dat moment had ik licht afwijkende gedachtes moet ik eerlijk zeggen) Ja, maar Lies, we volgen G****$$%@ toch die kutvlaggetjes, TOCH ?? Toen zagen we tot onze verbazing dat wij de rood-witte vlaggetjes volgden terwijl wij VD##$$# de wit-rode eigenlijk al de hele tocht aan het volgen waren. Fuck !! Wie verzint dit nu toch ???? Dit moet wel België zijn, met die vervloekte Dutroux en die waanzinnige rugridder di Rupo als premier. Ja roepo van: “stans hem erin” merde nondejus zal hij wel doen met veel plezier, maar ervoor zorgen dat de vlaggetjes duidelijk van elkaar verschillen …………HO MAAR !!! Nu is 3 kilometer lopend verkeerd lopen natuurlijk 6 kilometer voordat je bent waar je eigenlijk allang had moeten zijn, dus..

Maar goed, via het prachtige Vise letterlijk pal langs de snelweg Maastricht - Luik - Rome naar het zuiden was het een prachtige onbekende omgeving. Verder een goed aangegeven route met Wit Rood en amper bewandeld, zoals het eerdere Pieterpad bijna asfalt was geworden door alle stoere dames ANWB stappers juist het tegendeel was. Dat bemoeilijkte de situatie diverse malen, want er stonden metershoge brandnetelstruiken dwars over het door ons te beslechte pad heen. Hoe zouden die Romeinen dat gedaan hebben ? Mochten ze klagen of werden ze dan gevierendeeld door een sjagrijnige centurion die het ook zat was om over deze modderige paden gedragen te worden ??? Je weet het niet, maar vierendeling is een serieuze optie als je door allerlei onkruid je weg moet vervolgen. Uiteraard gehuld in een stoere korte broek, want eindelijk warm weer. Enfin, alle bulten zijn inmiddels verdwenen, maar de jeuk keert nog steeds af en toe venijnig terug.

Ik heb het verder als man vrij makkelijk, want op deze momenten pieker ik er niet over om de kleine brandweerman in stelling te brengen om te blussen. A: > ik weet dat dit tegen brandnetels absoluut zinloos is en B: > ik moet er niet aan denken dat de kleine brandweerman zelf in vuur en vlam staat met allerlei bulten. Daarmee heb ik in het verleden wel eens te maken gehad toen ik tijgerbalsem in mijn nek smeerde tegen koppijn en toen enorm moest afgieten. Tot diep in de nacht een brandende swans. Ik kan het plassen als man natuurlijk ook vrij goed ophouden en schepte daar dan fijn over op, als Lies wanhopig een plekje zocht om haar lekje te doen. Zij ging een duister bos in om daar even af te tappen en kwam met een gil weer terug…….bijna had zij een Prins tevoorschijn getoverd met haar urinale kus, die half over een enorme pad heen klaterde, die onder haar gewoon stond en zich een golden shower moest laten welgevallen. Ik neem aan dat het arme amfibie wel wat aan zijn vrouw uit te leggen had die avond. Lies doeg dattie een steen woes. Spannend he ? Vooral voor haar! En lachen voor mij natuurlijk.

De volgende dag liepen Laurien en de weer redelijk rechtoplopende Peter nog een keertje mee, om ook de Belgische variatie mee te mogen maken en niet alleen is het gezellig, maar dat scheelt qua planning ook een hele hoop. Namelijk met 2 auto’s achter elkaar aan en eerst een auto bij het eindpunt zetten en gezamenlijk in de andere kruipen en naar het beginpunt terug rijden. Hoppa, boekje pakken en stappen. We waren dit keer bij het Belgische Wonck, een must see als jullie in het Wallonische zijn ! Onder andere bekend om zijn antieke verkeersborden Verboden In Te Rijden met daarop een heusche Kuifje auto afgebeeld. En natuurlijk ook om de GR5 die er dwars doorheen loopt. Zwagert en zusje gingen nadien weer hun eigen weegs en wijzelf verlieten ook onze goedkope aanraadplaats De Overste Hof in Landgraaff om ons in het Belgische Haccourt voor enkele nachten te vestigen. Het was inmiddels bloedheet en toen wij onze kamerdeur openden, waren we enorm onder de indruk van een Roma/FransBauer/YapYum achtig bed, compleet met spiegels en kralen in het hoofdeind. Je kon zo ** ** *** kijken als je aan het ****** was, aldus Lies ! ECHT !!!!!

Vreselijk gelachen daarom, totdat we op het bed ploften om de daad bij het woord te voegen. Een plakbende, nog voordat we iets gedaan hadden; een plastic matras-overtrek en totaal geen ventilatie zorgden daarvoor. Het werd allengs in de avond zo erg dat we de ramen voluit open deden. Nu zaten we boven een pizzeria en de lucht kwam de kamer al rap indrijven. En erger nog….het geluid. We zaten namelijk pal naast een provinciale weg, compleet met gillende sirenes die Lies uit haar slaap rukten. Dat terwijl ze net 5 minuten lag te zagen. We waren de volgende dag blij dat we nog leefden en na een apart klaargemaakt ontbijt – voulez vous une oeuf. Monseigneur ? Thé ou Caffée ? Qui merci, j’áime les deux merci bien ! Maar goed, we kregen een route dwars door een bosrijke omgeving met navenante schaduwpartijen, dus dat hield de koperen ploert enigszins gedimd.

Uiteraard kwamen we minder ver dan gepland en moesten we nog een laatste flinke etappe lopen naar Spa. Dat zou dan de finale zijn, want met dit weer wilden we natuurlijk eigenlijk flink de zee in en die was een beetje ver weg, dus moesten we voortijdig afbreken. Maar eerst Spa zien en dan sterven. Het was de warmste zondag van de het jaar, tegen de 40 graden aan en een luchtvochtigheidsgraad van 100 %. Wij zetten de auto bij station Spa, na ellenlange omleidingen vanwege een Formule 1 feest in het centrum aldaar met allerlei oldtimers, en wandelden richting busstationnetje. Verlaten en desolaat lag het er in de warmte bij. Geen bus te zien en op het bord bleek dat te kloppen, want er was een zondagsschema qua rijtijden. Dat betekende dat onze beoogde bus slechts eens in de twee uur zou rijden. En hij was net 3 minuten weg. Geen woord van gelogen. Wij dus op een terrasje zitten om de inwendige vochtigheidsgraad bij te vullen. Om daar een stoet van haspels langs te zien pareren met auto’s zoals waar wij altijd in gereden hebben, maar dan 30 jaar later. Gelukkig hadden we een doel.

Zullen we zo-zoetjes-aan eens naar de bus vertrekken lieve ? stelde ik aan Lies voor na een krappe 2 uur wachten. Eerst nog even pinnen, zodat we ons een carnet kunnen veroorloven. Merde, geen pinautomaat te vinden in dit belachelijke bronwater gehucht. Rennend, met toch net nog vluchtig gepinde Frankskes kwamen we net op tijd bij de bushalte aan. Nog, of erger nog misschien, weer verlaten. Bleek dat, wegens het enorme festijn, men het daar niet voor mogelijk hield dat iemand het in zijn hoofd haalde om Spa vroegtijdig te verlaten, zulk een enig evenement was georganiseerd. Dus de bus reed niet.

Wij scheurden met onze oldtimer woedend en teleurgesteld weer richting plakbed. Vorige avond waren we gestuit op een prachtig 1e WO monument; een berg met ruim zicht aan alle kanten van wel 25 kilometer. En bovenop een monumentale bunker met enkele fotoos van gesneuvelde Belgische helden. En nog verder bovenop de top een Betonnen Kruis van wel 7 meter hoog en 3 meter breed. Prachtig en wat het geheel helemaal perfect maakte, was de koele bries die er constant woei. Dat was mazzel op deze supertropische dag….hier was het goed uit te houden. Dekentjes, eten en drinken en boeken uit de auto en genieten maar. Deze ervaring kwam in onze top 5 qua waardering.

De maandag daarna deelden we de pizzabakkers anno hoteliers mee dat wij vertrokken. We moesten nog wel een extra dag – zoals afgesproken – betalen, maar dat hadden we graag over voor de 2 daagse trip richting zee. Slapen in het prachtige Brugge met allemaal vrolijke Japanners en zwemmen bij de authentieke badplaats De Haan. En dat was echt heerlijk om jezelf te blussen in het koele zeewater. Na 2 dagen zwemmen gingen we weer naar Hilversum, waar de mannen eigenlijk wel weer blij waren dat wij thuis kwamen qua opruimen en geld. Eind goed, al goed. Spa hopen we in de oktobermaand wandelend te bereiken, ik houd jullie op de hoogte.

PS. B.A.L.G. van het vorige stukje = Ben Aan Lijden Gewend uitdrukking van vader P als hij lijdzaam iets (alles !) moest ondergaan
PPS. Ik plaats zo wat fotoos van de reis tot nu toe, te beginnen bij het Hilversumsche Wandelpad. Hoe toepasselijk.

Jan n Lies